САМО МОЈ СТАВ

Во својата нова книга, „21 лекции за 21 век“, најпродаваниот автор го свртува вниманието кон проблемите со кои се соочуваме денес. Овде, тој тврди дека „лажните вести“ се многу постари од Фејсбук. Деновиве постојано ни се кажува дека живееме во нова и застрашувачка ера на „пост-вистината“, и дека лагите и фикциите се насекаде околу нас. Не е тешко да се најдат примери. Така, кон крајот на февруари 2014 година, руските специјални единици кои немаат обележја на армијата ја нападнаа Украина и окупираа клучни инсталации на Крим. Руската влада и претседателот Владимир Путин лично повеќепати негираа дека станува збор за руски трупи и ги опиша како спонтани „групи за самоодбрана“ кои можеби стекнале опрема од руски изглед од локалните продавници. Бидејќи тие го искажаа ова прилично тврдоглаво тврдење, Путин и неговите помошници добро знаеја дека лажат. Руските националисти можат да ја изразат оваа лага тврдејќи дека тоа служело за поголема вистина. Русија се занимаваше со праведна војна и

Човек. Човекот е највисоката општествена, па според тоа и правна вредност! Општеството го сочинуваат поединци, поврзани во заедница врз принципот на нивната слобода, заедничките потреби и интереси. Правото е човекова творба, создадена според мерата на човекот и такво какво што е – тоа е огледало на неговото битие! Секое промислување на вредностите на правото, како и на самото право, оттука, треба да тргне од природата, битието на човекот. ( Камбовски, 2010, стр. 235) Правната антропологија е посебно подрачје на правната аксиологија и има за задача да го проучи и да го објасни битието на човекот и неговата улога како детерминанта на битноста на правото со дефинирањето на „правниот човек“ како спрега меѓу личноста и правото. Зачетоците на правната антропологија се наоѓаат во превладувањето на сфаќањето за човекот како автономно и самоцелно битие, чијашто природа е склона кон животот во заедница. Филозофската антропологија, пак, го изучува човекот како посебно битие и, воедно, претставув

Повеќе од дваесет години во јавните дискусии се наметнува став дека нашата безбедност - најтесно сфатена како спречување напад на физичкиот интегритет - ќе биде загарантирана по цена на с ѐ   посилниот стисок на репресивната власт над нашите животи. Со други зборови, борбата против криминалот би подразбирала понатамошно унапредување на правната рамка и правниот надзор над органите на принудата, особено над полицијата. Во момент кога сеприсутноста на темата тероризам оневозможува секаков смирен дијалог, тешко е да се преиспитува она што се наметнува како неспорен здрав разум. Меѓутоа, се покажува една сосема поинаква реалност. Од една страна, безбедноста која ја ветуваат творците на оваа репресивна тенденција останува обична илузија. За да се увериме во тоа, доволно е да се сетиме дека страшниот масакар во Ница, на 14 јули 2016 година, беше извршен и покрај осуммесечната вонредна состојба, како краен облик на потполна полициска моќ која требаше да ги заштити граѓаните. Од друга страна,