САМО МОЈ СТАВ

„Веќе одамна за мене не е важно кој умее да говори во ова општество, не е важно ни со какви зборови ни со каков тон; важно е тоа што знае да направи тој, како го прави тоа и како она што некогаш го направил умее да го одржува, да го усовршува и да го брани.“ Овие зборови запишани од страна на Иво Андриќ, добитник на Нобеловата награда за книжевност во 1961 година, ми паднаа во очи и не ми излегуваат од глава. Неговите зборови се покриени со превез што те тера да го тргнеш, а потоа со отворен ум да ги препрочитуваш повторно и повторно. Дали овие зборови на големиот Андриќ може да се поврзат и со состојбата во која се наоѓаат студентите како еден дел од нашето општество? Се разбира – да! Со какви зборови и со каков тон студентите зборуваат за проблемите со кои се соочуваат за време на своите студии? Како го прават тоа и како она што некогаш го направиле умеат да го одржуваат, да го усовршуваат и да го бранат? Хмм... Ако си ги поставиме овие прашања и ако бараме одговор за нив, с

Нека мирот преовладува на земјата и нека барем еден ден е исполнет со мир и ненасилство. Тоа би била универзалната порака за овој ден, денес прославуван во повеќе од 180 земји ширум светот. Еден ден во годината исполнет со мир е премалку, но и премногу во ситуација кога во светот, на повеќе меридијани, оружјето не мирува и кога крвави известувања стигнуваат од сите кризни жаришта.  Секоја година на 21 септември ширум светот се одбележува Меѓународниот ден на мирот, ден кој е посветен на јакнењето на идеалите за мир помеѓу сите нации и народи. Генералното собрание на ОН официјално го усвои овој датум како Ден на мирот во 2001 година, на тој начин изразувајќи ја својата посветеност на светскиот мир, како поддршка на сите луѓе што работат на постигнувањето на таа цел. Меѓународниот ден на мирот е востановен уште во 1981 година со резолуцијата 36/67, на Генералното собрание на ОН, а првиот Ден на мирот бил обележан во септември 1982 година. Во 2001 година, Генералното собрание на ОН

Форсирањето за запишување на студенти на техничките факултети, во однос на факултетите за општествени науки, не смее да се сведе само на кампања. Но, и ние кои студираме на факултетите од областа на општествените науки не смееме да бидеме потценети и маргинализирани од страна на државата и нејзините институции! Правејќи осврт врз трендовите кои постојат последниве неколку години во високото образование во Република Македонија, евидентно е дека младите луѓе се запишуваат на факултет заради следниве причини:  - надеж дека со диплома за завршено високо образование полесно ќе се најде работа; - можноста во текот на студиите да се аплицира за заминување во странство и - одложување на процесот за вработување. Во минатото на младите луѓе им ја всадувале во глава максимата „учи за да не работиш“. Денес, за жал, оваа максима буквално си го пронашла своето место во општественото живеење. Сведоци сме за илјадници дипломирани млади луѓе кои си го бараат своето место во општество

Отворете поле за меѓусебна соработка, дајте им шанса на идеите, размислувањата и ставовите. Нека тие бидат искажани и нека си го пронајдат своето вистинско место.  Во периодот од 24 до 26 јуни годинава, во Загреб, Република Хрватска, се одржа младинска конференција на тема: „Хрватска во ЕУ - зајакнување на врските во младинската соработка“. На конференцијата присуствуваа 220 учесници од земјите-членки на ЕУ, од Хрватска, како и од кандидатите и потенцијалните кандидати за идно членство во ЕУ. Целта на конференцијата е да се дискутира за клучите прашања за зајакнување на младинската соработка во Европа.  Оваа конференција претставува уникатна можност за да се разгледаат и дискутираат постигнувањата и предизвиците за младинска соработка во проширена ЕУ; да се рефлектира европскиот идентитет; да се истражи како може да се изградат мостови помеѓу младите луѓе низ Европа и да се споделат искуства за време на интерактивните работилници, сесии и дискусии во групи.  За време на оваа младинска

Според одредени истражувања што се извршени во однос на студентското организирање во нашата држава, еклатантен е податокот дека повеќе од 80% од студентите не се членови на ниту една студентска организација. Оваа состојба мора да се промени и мора да се изнајдат начини како студентите да се вклучат во студентските организации, кои сепак (треба да) постојат за да ги штитат нашите права и интереси. За да може да се промени состојбата, мора да видиме кои се главните причини поради кои младите луѓе не се вклучуваат во овие организации. Во прв ред, јас овде би ги сместил неинформираноста за постоењето, плановите и целите на студентските организации, потоа незапознаеноста со нивните активности, како и начинот за вклучување во истите. Сѐ додека водечки принцип во животот на младите луѓе е конформизмот, а мисла водилка е “наведната глава сабја не ја сече“ – ние нема да можеме да зборуваме за младите како за движечка сила во општеството. Неорганизираноста и апатичноста кај нашите студенти е вид

Јас им велам на младите луѓе: Не мислете на себе, мислете на другите. Размислувајте за иднината што ве очекува, мислете за она што можете да го направите и не плашете се од ништо. Оваа мисла (во мој слободен превод) кажана од неврологот Rita Levi-Montalcini, добитничка на Нобеловата награда за физиологија или медицина во 1986 година, ми беше поттик да пишувањето на овој текст.  Веднаш си го поставив прашањето за тоа каде сме ние младите луѓе во ова наше општество? Дали ние се изгубивме на патот по кој одевме за да постигнеме некоја цел и да станеме некој и нешто? Велат дека денес ние младите луѓе сме биле како пешачки премин – се газиме меѓусебно само за да ја преминеме улицата! Улицата би требало да ја симболизира целта што сакаме да ја постигнеме(?). Лесно и без размислување ја прифативме Макијавеловата дека „целта ги оправдува средствата“? Погазувањето на единственото што нас не разликува од животните е оправдано доколку ги постигнеме своите егоистични цели?  Нема д

Дали ќе се согласиме со Плутарх дека вредноста на образованието не се мери по бројот на прочитаните книги, туку по нивната употреба во животот? Во текот на целиот образовен процес сме прочитале стотици и стотици учебници и книги, но колку од сето она што сме го прочитале останало во нашето сеќавање и се врежало во нашите глави? Многу малку? Да, се согласувам. А ни велеа само да читаме, бидејќи сетоа тоа би ни било потребно еден ден во животот. Ни велеа дека сите тие информации ќе ни бидат корисни. Во текот на нашето образование ние се стекнавме со многу познавања, информации и вештини, но за жал, сосема мал дел од истите можеме да ги искористиме во понатамошниот животен век. Сепак, како и да е, за време на нашиот живот поминуваме низ два (паралелни) процеси или фази на учење. Тоа се формалното и неформалното образование. Формалното образование е образованието што го добиваме додека седиме во училишните клупи. Сето она што го стекнуваме како знаење и искуство надвор од училишта

Колку пати за време на нашето студирање сме се соочиле со професори кои што кон нас настапувале од позиција на моќ и авторитет и се однесувале недолично за функцијата што ја извршуваат и за позицијата на која се наоѓаат? Колку пати нашите права како студенти биле повредени? Колку пати сме се запрашале дали постои некој механизам за заштита на нашите права и интереси? Колку пати сме добиле таква заштита? Овој текст го насловив студентска (не)организираност заради две причини. Првата причина е тоа што ние студентите сме апсолутно неорганизирани, но и незаинтересирани за нашата положба и улога во системот на високото образование. Воопшто не ни е важно дали постои студентска организација, дали постои заштита на студентите кога нашите права се загрозени или прекршени, дали одредено однесување на професорите ги преминува границите на односот студент – професор и како ние како студенти да се заштитиме себе си и нашите права? Втората причина, пак, е поврзана со првата, односно следствено

Повторно корпа од Европа! „Блудницата од Вавилон“, како што ја нарекуваат, ни удри елегантна корпа в лице! Ама ако, сами си ја баравме! А што си баравме, тоа и си добивме... Оваа дама не сака да ни даде ниту датум за датум за состанок, а не пак да сака да бидеме заедно. Ние сме отворени 24/7 за Европа и правиме сѐ за да ја задоволиме оваа дама, а таа толку грубо и дрско се однесува со нас! Срамота!  Ама имало и трета страна што се мешала во нашата врска! Некој сосед... Или, поточно речено неколку соседи биле во прашање? Излезе дека сите се против нашата врска?! Балкански сапуници! Тоа не ни пречи нам, или само ја јакни нашата желба за да бидеме заедно?!  Ако ние сакаме да воспоставиме врска со неа, тогаш зошто комшијата има привилегии во тој однос? Затоа што подобро се познаваат? Затоа што се во подобри односи? Па, чуму ни тогаш потреба за да воспоставиме врска? Или врската во овој случај е нужно зло?!  Ајде да не создаваме политика базирана на емоции! Ајде да видиме со отворени оч