САМО МОЈ СТАВ

Ноам Чомски, познат 91-годишен американски лингвист и политички аналитичар, разговараше со Сречко Хорват на телевизијата DiEM25 од Аризона САД, каде што е во изолација заради пандемијата. Чомски истакна дека здравствената криза на корона вирусот е многу сериозна и ќе има сериозни последици, но ќе биде привремена, додека има уште два посериозни ужаси за човештвото, нуклеарна војна и глобалното затоплување. Неговата анализа посочува дека сите овие закани се интензивираат со неолибералните политики и по завршувањето на оваа криза опциите ќе бидат или повеќе авторитарни, брутални држави или радикална реконструкција на општеството со похумани термини.  Според Чомски, шокантно е што во овој круцијален момент Доналд Трамп е во предност, кого го опишува како социопатски буфон.  „Корона вирусот е доволно сериозен, но вреди да се потсетиме дека се приближуваат две многу поголеми закани, далеку полоши од сè што се случи во човековата историја: Едната е растечката закана од нуклеарна

Понекогаш е потребна криза да се откријат празнините и дисконтинуитетите. Пандемијата на коронавирус откри како некои лидери се соочени со предизвик од неочекуваното и потребата да се иновира „пред кривата“. Кризата ја зголемува нашата потреба да ги преиспитаме моделите на лидерство што преовладуваат кои понекогаш се пронајдени како посакувачки. Коронавирусот е екстремен повик за будење, но е симболика за ера чија сама суштина е нарушување. Дури и пред сегашната пандемија, живеевме во совршена бура на забрзана иновација, геополитичка неизвесност и црни лебеди. Познатиот автор на научна фантастика Вилијам Гибсон ја долови единствената природа на нашето време со еден коментар: „Немавме иднина, затоа што нашата сегашност е толку нарушена“. „Кризата ја зголемува нашата потреба да ги преиспитаме моделите на лидерство што преовладуваат.“, пишува на Твитер Џон Као. За жал, нашите учебници за лидерство често остануваат во голема мера замрзнати во времето, првично дизајнирани за ов

Деновиве понекогаш се фаќам себе си како размислувам, намерно да се заразам со коронавирусот и конечно да ставам крај на оваа несигурност која ги кине нервите. Јасен знак дека ми се зголемува нервозата е мојот однос кон спиењето. До пред седум дена едвај чекав да дојде вечер: конечно можев да побегнам во спиењето и да ги заборавам стравовите на секојдневниот живот... Сега речиси е спротивно: се плашам да заспијам зашто ме измачуваат ноќни мори, заради кои се будам во паника – мори за стварноста, стварност која ме чека. Какава е таа стварност? Тоа најдобро го формулираше Аленка Зупанчиќ. Деновиве често слушаме дека се потребни коренити општествени промени ако сакаме успешно да ги надминеме последиците на епидемијата (јас сум меѓу оние кои го застапуваат тоа становиште) – а такви промени веќе се случуваат. Заради епидемијата на коронавирусот се среќаваме со нешто за кое мислевме дека е неможно: ни случајно не можевме да замислиме дека со нашиот секојдневен живот ќе се случи вак

Во услови на криза, општеството честопати ги открива и своите најдобри аспекти и своите најлоши. Така е и со Ковид-19. Од една страна постои себичноста на залихи, од друга страна несебичноста на групите за заедничка помош. Од една страна, има хотели „Британија“, кои не само што отпуштија персонал, туку ги исели од нивното сместување (став што сега се чини дека е обратен под притисок на јавноста), од друга страна, фудбалерот претворен во сопственик на хотел, Гери Невил, кој вети дека ќе им исплати плати на сите вработени за време на пандемијата, истовремено обезбедувајќи бесплатно сместување за вработените во NHS. Од една страна, постојат медицински лица и болничари кои работат херојски со несоодветна заштитна опрема, од друга страна Министерството за внатрешни работи користи „здравствено дополнување“ за да изнуди пари од странски лекари за правото да ја користат истата здравствена услуга што тие помагаат да се одржи.  Исто така, во криза, прашањата што креаторите на политиките дол

Во историјата на човештвото имало појави кои најдобро ја изразувале пропаста на епохата, но сигурно никој не блескал толку во оваа улога како Славој Жижек. Прво ја претвори филозофијата во стенд-ап комедија. Доби шамари од Чомски кој го нарече кловн, но упорниот Словенец не се предаде. Отворени му се голем број арени каде ја толкува состојбата на светот. Луѓето го слушаат, но кај мене, по правило, се јавува необична слика. Кога тој ќе проговори, мене тоа ми личи на момент кога на автомобилско тркало во движење ќе му се откачи раткапна, таа се тркала, се врти, сè додека после неколку кругчиња, ѕвонења по асфалтот, не налета на нешто што ќе го сопре „фрфљањето“. Кога возам кола, ми се стега срцето кога на пат ќе видам паднати раткапни како лежат фрлени. Некогаш ми доаѓа голема тага, сè си мислам - не ќе да е Славој?! Најчесто помислувам да му најдам некој јак лепак и секој пат кога настапува да изнајде начин да остане на тркалото. Тогаш единствено станува опасно во целото тоа „фрфљање“

Господине Претседателе, Господине Ректоре, Госпоѓи и господа, Ми причинува искрено задоволство да говорам во овој стар и угледен универзитет, кој со години беше средишна точка на литванското образование и духовен центар на долготрајното настојување на Вашата нација да го култивира својот идентитет и да го изрази во независна државност што служи како чувар на сите добри литвански традиции. Универзитетот во Вилнус беше традиционален посредник на сознајните врски меѓу литванската и чешката култура, зацврстувајќи ги и добрите односи меѓу нашите два народа. Пропаста на комунизмот, падот на Железната завеса, распаѓањето на Советскиот сојуз и крајот на двополната поделба на светот, сите тие настани се од епохално значење, предизвикаа кај нашите два народа слични искуства: се соочивме со еднозначни политички задачи. Претходните околности во нашиот дел од светот би можеле добро да се споредат со превез од густа, непробојна и тешка магла што виси над сиот наш живот. Сега стан

Човештвото сега се соочува со глобална криза. Можеби најголемата криза на нашата генерација. Одлуките што луѓето и владите ќе ги донесат во следните неколку недели веројатно ќе го обликуваат светот за годините што следат. Тие ќе ги обликуваат не само нашите здравствени системи, туку и нашата економија, политика и култура. Ние мора да дејствуваме брзо и одлучно. Исто така, треба да ги земеме предвид долгорочните последици од нашите постапки. Кога избираме помеѓу алтернативите, треба да се запрашаме себеси не само како да ја надминеме непосредната закана, туку и во каков свет ќе живееме откако ќе помине невремето. Да, бурата ќе помине, човештвото ќе преживее, повеќето од нас сè уште ќе бидат живи - но ние ќе живееме во поинаков свет. Многу краткорочни мерки за итни случаи ќе станат темел на животот. Тоа е природата на итните случаи. Тие ги забрзуваат историските процеси. Одлуките кои во нормални времиња би можеле да земат години на размислување, се донесуваат за неколку часа. Незрелите,