Skip to main content

Мојата генерација


Мојата генерација е генерацијата која се роди во годината во која се „роди“ и самостојна, независна и суверена Република Македонија. Мојата генерација е генерацијата која детството го помина во периодот на транзицијата. Ова е генерацијата која се роди за време на воспоставувањето и градењето на еден комплетно нов систем. Ова е и генерацијата која живее во време на експанзија на информатичката технологијата.

„Не седи на земја, ладно е!“. Колку и да Ви звучи смешно, ова беше опомената што нашите мајки и баби секојдневно нѝ ја кажува, додека по цел ден бевме на улица, игравме безгрижно и се дружевме меѓусебно. Денес ова остана само како добар спомен и сеќавање од нашето детство. И на човек му доаѓа да заплаче кога знае дека тие моменти нема никогаш повеќе да се повторат. Мојата генерација беше генерацијата која имаше безгрижно детство. Мојата генерација беше генерацијата која после наставата на училиште се враќаше дома а потоа продолжуваше со топка на улица. Мојата генерација беше генерацијата која со парче леб намачкано со ајвар и малку сирење знаеше да го помине целиот ден во трчање, играње и детски лудории. А кога ќе почнеше да се стемнува, ќе излезеа нашите родители или баби и дедовци и ќе почнеа да викаат по нас за да си одиме дома. Знаевме да не ги послушаме и уште неколку часа да останеме по улиците и сокаците. А кога ќе се вратевме дома, вечеравме и си легнувавме. Така минуваа деновите, но времето се смени а се сменивме и ние.

Ние сме генерација на млади луѓе кои не се соочуваме со такви проблеми со кои се соочувале нашите родители во нивно време. Но, нивната генерација е онаа која беше најмногу погодена со преминот од социјалистичко во капиталистичко општествено уредување. За многумина овој премин беше кобен и остави длабоки траги во нивните животи и судбини. Нашите родители нѝ раскажуваат дека во нивно време се живеело подобро, полесно се доаѓало до вработување, животот бил порелаксиран, се патувало безгрижно со тој „црвен пасош“ и што ли уште не. Тие велат дека не барале многу и дека не заслужиле нивната реалност да исчезне преку ноќ. Денес велат дека единствената надеж за која што живеат е дека нивните деца ќе имаат среќна и безгрижна иднина. Таа мисла им ја дава надежта дека не се залудно жртвувана генерација.

Мојата генерација е генерацијата која се роди во годината во која се „роди“ и самостојна, независна и суверена Република Македонија. Ова е генерацијата која детството го помина во периодот на транзицијата. Ова е генерацијата која се роди за време на воспоставувањето и градењето на еден комплетно нов систем. Ова е и генерацијата која живее во време на експанзија на информатичката технологијата. Но и покрај сите негативности кои ги носеше со себе транзицијата, нашите родители не дозволуваа тоа да се одрази и на нашето детство. Ние со игри и радост ги минувавме дните од единствениот безгрижен период од животот – детството. Детството е тој период со право на наивност и грешки.

А што е со денешниве генерации? Тие веќе не растат на улица со нивните врсници, тие сега растат пред компјутер, другаруваат на друштвените мрежи. Разговорот лице в лице е заменет со допишување („чатирање“) на Фејсбук. Денешните мајки веќе не ги викаат децата за ручек од балкон или од улица, туку им се јавуваат на мобилните телефони. Наместо местото за детските игри да е на игралиште, тоа е пред компјутер. Нема веќе џамлии, жмурка, фудбал, баскет, брканици, денешните деца станаа „робови на информатичките технологии“.

Кај оние поголемите, пак, излегувањето на кафе се замени со дремење на Фејсбук и допишување со „пријателите“, наместо разговор со личноста со која излегле. Зошто е тогаш излегувањето? Која е целта? Да бидете видени? Па до кога мислењето на другите ќе нѝ е поважно од сопственото мислење за себеси? До кога критиките на другите ќе претставуваат критериуми за нашата (не)успешност? До кога ќе се споредуваме со другите?

Многу генерации се претопија едни во други. Нив ги карактеризира конформизмот и неможноста за промени. Не е целта да седиме по кафе-барови, да пиеме кафе и да правиме муабет за историја, за патриоти и за предавници, за тоа кој колку украл, за тоа кој каков автомобил сака да купи (на старо, се разбира), а да живееме од денес за утре, без планови и перспектива, заедно со баба, дедо, мама, тато, бато и дада...

А што прават нашите врсници во Европа? Што прави нашата генерација во светот? Не знам, немам доволно за да отидам да видам... Без пари не се оди во Брисел, Рим, Париз, Лондон, Берлин, Лисабон, Мадрид или Њујорк, Вашингтон, Лос Анџелес, Чикаго...

Многу генерации ја напуштија татковината и заминаа насекаде во светот. За подобра иднина за себе и за своето семејство. Таму решија да бараат работа, да градат кариера, да основаат семејства, да градат иднина. И ги разбирам. Ама нели не беше целта да заминеме од ова парче земја за кое нашите предци пролеаја крв и да бараме иднина на друго место?! Целта беше да живееме во држава во која ќе се вреднува нашето образование, нашиот интелект, нашиот труд! Држава во која ќе се почитува она што вистински вреди!

А кој ќе одлучува за нашата иднина ако не ние? И кога ако не сега? Не смееме да си дозволиме да западнеме во поголем конформизам и да препуштиме работите само да нѝ се случуваат, а иднината само да помине покрај нас! Мораме да ја зграбаме шансата и да се потрудиме да изградиме подобра иднина за нас и за генерациите кои ќе дојдат после нас!

На крај можам само да кажам дека каква држава ќе изградиме во таква држава и ќе живееме!



Автор: Илија Јованов


Сите права се заштитени. Ниту еден дел од овој текст не смее да биде умножуван, препечатен во механичка, електронска или некоја друга форма, фотокопиран, снимен звучно или на некој друг начин, без претходно писмено одобрување од авторот.

(c) Copyright by Ilija Jovanov
All rights reserved





Popular posts from this blog

Како со позитивни мисли да ги зголемите шансите за среќа и напредок во животот?

„Тажните времиња н è  подобруваат и н è  водат кон доброто, додека добрите времиња ни го покажуваат изобилството од можности и ни ги нудат благодетите што треба да ги цениме. Исто така, сфатив дека ништо што е премногу добро или премногу лошо не трае долго.“ ~ Робин Шарма Овој текст го започнав со цитат од еден од денешните најпопуларни автори и мотивациони говорници Робин Шарма. Овој цитат можете да го препрочитате неколку пати и секогаш ќе ја согледувате неговата длабочина.  Според мене, не постои само среќно време, ниту, пак, само тажно време. Работите не се само црни, ниту само бели. Според Сведен Бринкман, професор по психологија на Универзитетот „Аалборг“:  „Одвреме-навреме животот е прекрасен, но исто така е и трагичен. Луѓето умираат во нашите животи, ги губиме, а ако ни е дозволено да имаме само позитивни мисли, тогаш оваа реалност ќе нè погоди уште посилно. Нема ништо лошо во тоа ако некој е природен оптимист или ужива во книгите за самопомош.“ Секој од нас с

Мирослав Крлежа: За човечката глупост

Мирослав Крлежа бил еден од највлијателните југословенски интелектуалци. Тој е хрватски писател кој со својата проникливост и интересен начин на опишување, многу лесно и интересно опишува општествени појави. Во својот есеј „За човечката глупост“ тој дава одлично и остроумно излагање на она што тој го смета за човечка глупост. На моменти длабоко и филозофски, на моменти духовито и шеговито, тој ја анализира човечката глупост која може да се појави во различни форми и текстот е толку добар, што ве уверувам дека ќе добиете чувство дека голем дел од споредбите и описите се напишани вчера. Со оглед на тоа дека се работи за подолг текст, решив да го поделам во два дела и да го објавам во период од два дена. Во продолжение уживајте во овој текст исто онолку колку што и јас уживав додека го преведував. Навечер, во интимен, полугласен разговор со самиот себеси, никако не можам всушност логички да го оправдам тоа што во последно време толку се вознемирувам заради глупостите на луѓето. Кога т